Ազգային անվտանգության ծառայությունում տեղի է ունեցել լայն խորհրդակցություն՝ պետի ժամանակավոր պաշտոնակատար Էդուարդ Մարտիրոսյանի գլխավորությամբ, որի ընթացքում, ըստ հաղորդագրության, քննարկվել են անվտանգության մարտահրավերներին ավելի արդյունավետ հակազդելու հարցերն ու տրվել համապատասխան հանձնարարականներ: Դեկտեմբերի 16-ին տարածված տեղեկությունը հատկանշական է նախորդ շաբաթավերջին կառավարության նիստում վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի արած հայտարարությանը, որ կառավարման ամբողջ համակարգը դիմադրում է հեղափոխությանը, բայց ինքը «կջարդի» այդ դիմադրությունը: ԱԱԾ խորհրդակցությունն այդ ֆոնին դառնում է իսկապես խորհրդանշական, սակայն նաև մեկ այլ ասպեկտով: Բանն այն է, որ դրանից հետո եղան, այսպես ասած, հեղափոխությանը մոտ կանգնած շրջանակներից ներկայացուցիչներ, որոնք հաստատելով վարչապետի գնահատականը, հայտարարեցին նաև, որ հեղափոխությանը դիմադրող օղակներից են, օրինակ, իրավապահ կառույցները, այդ թվում՝ ԱԱԾ-ն:
Այդ գնահատականների համատեքստում գուցե հարց է առաջանում՝ ԱԱԾ-ում անցկացված լայն խորհրդակցությունը հեղափոխությանը «դիմադրությա՞ն», թե՞ այդ դիմադրությունը «ջարդելու» շարքից է: Մյուս կողմից պետք է արձանագրել, որ առնվազն տարօրինակ ու վտանգավոր է մտածել, որ ԱԱԾ-ն կարող է լինել հեղափոխության դիմադրության շարքում: Դա առնվազն կարող է նշանակել, որ երկրում կամ երկիշխանություն է, կամ անիշխանություն: Երկու դեպքում էլ իրադրությունը իսկապես վտանգավոր է իր բնույթով: Ինչի՞ հետ գործ ունի հանրությունն այդ առումով, դա պետք է թերևս որոշակիանա: Որովհետև, ի վերջո կան մարդիկ, որոնք, լինելով հենց այսպես ասած հեղափոխության ճամբարից, դրան մոտ կանգնած, իսկ որոշ դեպքերում անգամ իշխանությանը մոտ կանգնած, իրավապահ համակարգն ու ԱԱԾ-ն հռչակում են «հակահեղափոխության» բաստիոն կամ օջախ, դրանով իսկ ձևավորելով որոշակի հանրային կարծիք կամ մտայնություն, էլ ավելի խորացնելով բավականին վտանգավոր հետևանքներ կամ հեռանկար պարունակող իրողությունը:
Ըստ այդմ, ակնառու է այդ հարցում վարչապետի որոշակի գնահատականն ու պարզաբանումը՝ հասկանալու համար, թե, ի վերջո, ինչի հետ գործ ունի հանրությունը: Այն, որ այդ համակարգերը ունեն ռեֆորմի կարիք, չի կարող հերքել ոչ ոք: Սակայն մի բան է ռեֆորմի կարիքը, անհրաժեշտությունը, մեկ այլ բան, երբ փաստացի անվստահություն է քարոզվում հանրության ու իրավապահ համակարգի միջև: Մի բան, որը տարբեր նաև օբյեկտիվ պատճառներով կար մինչև հեղափոխությունը՝ դրանից բխող, իհարկե, պետության համար վտանգավոր հետևանքով ու հեռանկարով, և որը թվում է թե հեղափոխության արդյունքում հաղթահարված խնդիր էր, և վստահությունը իրավապահ համակարգի հանդեպ, կարծես թե, վերականգնման փուլում էր: Այժմ պատկերը կամ տրենդը ցուցաբերում է փոփոխության միտում և ակնառու է, որ այստեղ խնդիր կա, որը հստակեցնելու պատասխանատվությունը քաղաքական իշխանության դաշտում է, քանի որ հանրության ու իրավապահների միջև անվստահության խորացումը, համենայնդեպս, չի ծառայելու պետությանն ու հանրությանը: