Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտպանության նորաստեղծ հանձնախմբի ղեկավար, հեղափոխությունից հետո Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետությանն աջակցելու ՀՅԴ որոշմանը դեմ գնալու համար կուսակցությունից հեռացված Աղվան Վարդանյանը հայտարարել է, որ դատավարության ձգձգումը կարող է բերել մարդկանց անտարբերության, և իրենց նպատակն է անել այնպես, որ Ռոբերտ Քոչարյանի ազատությունը դառնա հանրային-քաղաքական պահանջ: Փաստորեն, Աղվան Վարդանյանը կամա թե ակամա խոստովանում է, որ երկրորդ նախագահի ազատությունը այժմ թե՛ հանրային, թե՛ քաղաքական պահանջ չէ: Հակառակ դեպքում ինչպես կարող է նորաստեղծ հանձնախմբի նպատակը լինել նրա ազատությունը հանրային-քաղաքական պահանջ դարձնելը, եթե արդեն լիներ այդպիսին:
Ինչ վերաբերում է դատավարությանը, ապա այստեղ էլ իրավիճակը փոքր-ինչ տարօրինակ է ու հակասական: Բանն այն է, որ դատավարության ձգձգման մարտավարություն կիրառում է հենց Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտպանական թիմը, որը ներկայացնում է անվերջ միջնորդություններ, ինչի հետևանքով բուն դատավարության ընթացքը դեռևս չի մեկնարկում: Հետևաբար դատավարությունը չձգելու բանալին առաջին հերթին, կամ գոնե առայժմ, Ռոբերտ Քոչարյանի ձեռքին է, որը կարող է իր պաշտպանական թիմին հորդորել դադարեցնել միջնորդություններն ու անցնել, այսպես ասած, բուն գործի դատավարությանը: Եթե դրանից հետո ի հայտ գա ձգձգող որևէ այլ կողմ, ապա տվյալ պարագայում երկրորդ նախագահի պաշտպանության հանձնախմբի դիտարկումը կստանա ռացիոնալ բնույթ: Առավել ևս, որ Ռոբերտ Քոչարյանն ինքն է պարբերաբար հավաստիացրել, որ գործի բացահայտման առումով ամենից շահագրգռված անձն է, ըստ այդմ՝ նա պետք է ձգտի դատավարության բովանդակային ընթացքի՝ դրա միջոցով իր հանդեպ մեղադրանքները ցրելու համար:
Երկրորդ նախագահը պարզապես չի կարող ունենալ դա անելու ավելի լավ միջոց, քան դատավարությունն է: Եթե նա առաջնորդվում է կանխավարկածով, որ, միևնույն է, իրեն բանտարկում են քաղաքական որոշումով, ապա այդ դեպքում ևս անիմաստ է դառնում միջնորդությունների հետագա շարանը, որովհետև դրանք չեն փոխի այն ենթադրական քաղաքական որոշումը, որի մասին հայտարարում է նա: Իսկ եթե բանը գործը Եվրադատարան հասցնելու համար, այսպես ասած, պաշար կուտակելն է, ապա այստեղ էլ անցնող ամիսների ընթացքում երկրորդ նախագահը թերևս բավականաչափ նյութեր հավաքել է և կարիք չկա հավելյալ քայլերով ձգելու դատավարության ընթացքը:
Այդ ամենով հանդերձ՝ գործին իհարկե խոշոր հաշվով հազիվ թե հանրային անտարբերություն սպառնա, քանի որ գործ ունենք Հայաստանի նորագույն պատմության ամենահնչեղ ու խոշոր գործերից մեկի հետ, որն առանցքային նշանակություն ունի նաև հետհեղափոխական ու նախահեղափոխական իրողությունների սահմանագծի տեսանկյունից:
Այդ տեսանկյունից խնդրի տողատակում արդեն անշուշտ նկատելի է, որ դատավարության ձգձգմանը դեմ կլինեն իհարկե նախահեղափոխական Հայաստանը ներկայացնող մի շարք առանցքային ուժեր, որոնք տարբեր փուլերով պատասխանատու են Հայաստանում եղած իրողությունների և իրավիճակի համար: Առավել ևս, որ նրանց համար այդ առումով իրավիճակը հարմարավետության գոտի է՝ հաշվի առնելով այն, որ ազատությունից զրկված է միայն Ռոբերտ Քոչարյանը, և իրադարձությունների որևէ դինամիկայի փոփոխության հարցում որևէ այլ մեկը շահագրգռված չէ, ինչի մասին մի քանի շաբաթ առաջ դատարանում հետաքրքիր ակնարկ արեց Սեյրան Օհանյանը՝ ասելով, որ այս գործը երեք նախագահների գործ է, և Քոչարյանն անհավասար պայմաններում է:
Այդուհանդերձ, այդ պայմաններում առավել քան հետաքրքիր է, թե ինչու Ռոբերտ Քոչարյանը չի ցուցաբերում դատավարությանը դինամիկա հաղորդելու միջոցով պայմանները հավասարեցնելու շահագրգռություն:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի