Հայաստանի զինանշանը հարյուր տարեկան է. 1920թ. հուլիսի 9-ին Հայաստանի կառավարությունը հաստատեց ակադեմիկոս Թամանյանի ստեղծած զինանշանի նախագիծը: Այս պատմական իրադարձության և մի շարք հարցերի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է քանդակագործ Վիգեն Ավետիսի հետ:
Որքանո՞վ ենք կարևորում, փայփայում, հատուկ ակնածանք տածում մեր խորհրդանշանների նկատմամբ: «Երբ ապրում էի Իտալիայում, ամեն հայկական տոնի առթիվ կախում էի Հայաստանի, Արցախի դրոշները կամ զինանշանը: Ցավոք 1991թ. հապճեպ ընդունվեց զինանշանի տեսքը և եռագույնը, ժողովուրդը չմասնակցեց, հապշտապ մշակվեց զինանշանը, պատմական զինանշանից շատ բաներ փոխվեցին: Սովետական Հայաստանի զինանշանի հեղինակը Մարտիրոս Սարյանն էր, այդ զինանշանը սիրվել էր, այն ավելի պարզ էր, իսկ այս զինանշանը այդպես էլ չսիրվեց: Նախ՝ այս զինանշանի երկու արծիվներն ու առյուծները հակառակ ուղղությամբ են նայում, իսկ Տիգրան Մեծի երկու արծիվն էլ նայում են ութաթև աստղին, և դա շատ ավելի հզոր է, իմ կարծիքով՝ մինչև վերջ չմշակվեց զինանշանը: Թամանյանին հարգում եմ որպես ճարտարապետ, բայց զինանշանի հարցում բացթողումներ ունի, գուցե դա Դաշնակցության պահանջներից է բխել»:
Անդրադառնալով դիտարկմանը, որ Երևանը վերածվել է շինհրապարակի, շարունակվում են կառուցապատումները, և Ֆիրդուսի թաղամասի հնագույն շենքերի քանդումը հարուցել է քաղհասարակության զայրույթը, Մինաս Ավետիսը նշեց. «Ես շատ եմ պայքարել տարբեր պատմական շինությունների քանդման դեմ… Մենք արդեն պետություն ունենք, պետական մարմինները պետք է զբաղվեն դրանով: Մշակույթի նախարարությունը այլ նախարարությունների հետ կենտրոնացրին մի նախարարության մեջ, բայց փաստորեն մշակույթի նախարարությունը չի կարողանում կատարել իր հանձնառությունները, ուրեմն թող նորից առանձնացնեն և տան սուպերիրավունքներ, որ պաշտպանի մշակութային կառույցները, ոչ թե քաղաքապետարանը, Արթուր Մեսչյանը հայտարարություններ անեն, և շարունակվեն քանդվել մեր մշակութային կոթողները»:
