Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հունիսի 6-ին հեռախոսազրույց էր ունեցել Հնդկաստանի վարչապետ Մոդիի հետ, նրան շնորհավորելով խորհրդարանի ընտրությանն իր առաջորդած քաղաքական ուժի հաղթանակի եւ վարչապետի պաշտոնում վերանծանակվելու կապակցությամբ: Այդ հեռախոսազրույցը ուշադրության արժանի է նաեւ նրանով, որ դրանից առաջ վարչապետ Փաշինյանը Մոդիին հղել էր շնորհավորական հեռագիր:
Դրանից ըստ էության կարճ ժամանակ անց հեռախոսազրույցը վկայում է կողմերի աշխատանքային տրամադրվածության մասին: Հեռախոսազրույցի պաշտոնական հաղորդագրության բովանդակությունն առատ չէր, առավել եւս մանրամասներով: Սակայն պետք է նկատել նաեւ, որ առաջին դեմքերի հեռախոսազրույցները թերեւս հազվադեպ են ունենում էական նշանակություն որեւէ կոնկրետ բովանդակության տեսանկյունից: Այդ հեռախոսազրույցները ըստ էության արձանագրում են աշխատանքային պատրաստակամությունը, ինչը պետք է ստանա իհարկե այլ դրսեւորումներ:
Այդ իմաստով, թերեւս ժամանակն է, որ տեղի ունենա հայ-հնդկական բարձր մակարդակի հանդիպում, որտեղ արդեն սեղանին կդրվեն գործնական, առարկայական պայմանավորվածություններ, որոնք շոշափում են ոչ միայն երկկողմ օրակարգ, այլ նաեւ ռեգիոնալ լայն խնդիրներ: Մասնավորաբար, անհրաժեշտ է թերեւս հայ-հնդկական պաշտպանական գործակցության եւ տնտեսական փոխգործակցության զարգացման ու ընդլայնման այսպես ասած ներդաշնակ զուգահեռի ծավալում, որը պետք է լուծի թերեւս երկու հարց:
Նախ, ամրապնդի պաշտպանական գործակցության քաղաքական ազդեցության պաշարը, այլ կերպ ասած՝ գործակցությունը իր հիմնական արդյունքը ախպահովի ստատիկ վիճակում, ստիպվածծ չլինելով դրսեւորվել այսպես ասած տաք ռեժիմում: Մյուսը, Հայաստան-Հնդկաստան գործակցությունը թերեւս պետք է փոխշահեկանորեն ներգրավի նաեւ Իրանին: Այստեղ հարկ է արձանագրել մի նրբություն:
Երբ, Իրանն օրինակ խոսում է այն մասին, որ դեմ է ռեգիոնում արտառեգիոնալ ուժերի հաստատման ու ամրապնդման, պետք է նկատի ունենալ, որ խոսքը լոկ Արեւմուտքի մասին չէ: Իրանը զգայուն է իր անմիջական «ավազանային»-սահմանակից ռեգիոնում ցանկացած նոր խոշոր դերակատարի ներկայության հարցում: Ու, թեեւ Հնդկաստանն ու Իրանը ունեն լավ հարաբերություն եւ խոշոր պայմանավորվածություններ տրանսպորտային ուղիների առնչությամբ, այդուհանդերձ պետք է նկատի ունենալ, որ նրանց պայմանավորվածությունների համակարգը գոնե առայժմ կարծես թե չի հասնում Կովկաս: Իսկ, առանց դրա, Հայաստանի համար շատ բարդ կլինի իրացնել հայ-հնդկական փոխգործակցության շոշափելի ներուժը: